The Secrets of Atlantis: The Sacred Legacy

Ovo sa Atlantisom počinje da liči na urnebesnu tragediju. Stavljajući tačku na opis četvrtog dela sage o izgubljenom kontinentu, sa rezignacijom smo konstatovali da se posle velikog debakla kojim je ona definitivno dotakla dno „...niko razuman neće osvrtati na eventualne najave o nekom novom nastavku...” koji bi jednoga dana mogao da usledi. I bili smo u pravu. Atlantis 5, vešto skriven pod nazivom koji može, ali i ne mora da asocira na njegove prethodnike, došao je stidljivo i tiho, nalik detetu koje, svesno krivice što je skupocena kineska vaza završila kao gomilica porculanskog loma, ipak traži utehu u naručju roditelja koji su ga pre toga pošteno isprašili po turu. Znajući da se blato koje su navukli na jednu od najboljih avantura druge polovine devedesetih veoma teško spira, autori su progutali svoj ponos i povukli jedini razuman potez koji je u datim okolnostima imao smisla. Trebalo je, dakle, početi iz početka, takoreći od nule, i zaboraviti na bruku i sramotu koja je tokom proteklih nekoliko godina pratila serijal. A to je tražilo rezove, oštre i bolne.